یونولیت

●
تخریب پلی یورتان ها همگی پلیمرها امکان تخریب دارد و پلی یورتان ها هم از این قاعده مستثنی نمی باشد جهت خودداری از تخریب پلی یورتان ها روش های مختلفی وجود دارااست . که شامل هیدرولیز، فتولیز، سلولیز، تومولیز، پیرولیز (تجزیه در اثر حرارت ) وتخریب بیولوژیک، ترک بر اثر استرس محیطی، اکسید شدن و تخریب بوسیله میکروب و قارچها می شود . در شرایط بیولوژیک تنش محیطی سبب ساز ساخت ترک می شود که در نهایت شکست ممکن است به وجود آید و باعث ساخت تخریب سطحی ویژه در پلیمر شود . آنزیم ها نیز می توانند باعث تخریب پلی یورتان ها شود . تخریب میکروبی، یک واکنش تجزیه شیمیایی می‌باشد که به وسیله یورش میکرو ارگانیسم ها چهره می گیرد . آنزیم ها و قارچ ها نیز ممکن می باشد پلی یورتان ها را تخریب کند .

یونولیت

پیوندهای مستعد برای تخریب هیدرولیتیک در پلی یورتان ها، پیوندهای استری و یورتانی می باشد . استرها به اسید و الکل تجزیه می شود و پیوندهای یورتانی در نتیجه تخریب شدن به کربامیک اسید و الکل هیدرولیز می شود .
ترکیبات مسئول تخریب پلیمرها در بدن شامل آب، نمک، پراکسیدها و آنزیمها می باشد . به طور کلی مولکولهایی مانند ویتامین ها و رادیکالهای آزاد سبب تسریع کردن تخریب می شود . در صورتیکه پلی یورتان هیدروفوب باشد تخریب معمولاً در سطح مواد انجام می شود . اگر پلی یورتان ها هیدروفیل باشد، آب در عده پلیمر وارد شده و تخریب در سرتاسر ماده حادثه می افتد .

▪ تخریب پلیمر در مایع Media ( پلاسما و بافت ) به طورکلی شامل پروسه زیر هست .
۱
) جذب مدیا در تراز پلیمر، ۲
) جذب مدیا به جمع پلیمر، ۳
) واکنشهای شیمایی با پیوندهای ناپایدار در پلیمر و ۴ ) نقل و انتقال محصولات تخریب از ماتریکس پلیمر و جذب سطحی تولیدها تخریب از تراز پلیمر .

●
تاثیر آبدوستی بر اندازه تخریب پلی یورتان های یکی از مشکلات حساس کاشت پلی یورتان ها در شرایط vivo in رغبت آن ها برای آهکی شدن و تخریب شدن است . اکثر ایمپلنت های پلی یورتانی در شرایط in vivoاز طریق هیدرولیز تخریب می شود .
الاستومرهای زیست تخریب پذیردر ایمپلنت های قلبی و عروقی، داربستها برای مهندسی بافت، ترمیم غضروف مفصل، پوست تصنعی و درتعویض و جانشینی لینک استخوان اسفنجی استعمال می شود .
مواد هیدروفیل نظیر هیدروژل ها، به تیتر سدی برای چسبندگی بافت ها استفاده می شود . موادی با هیدروفیلی کم، سبب ساز چسبندگی تکثیر سلول ها می شود که برای داربستهای مهندسی بافت مطلوب است .

●
واکنش پلی یورتان زیست تخریب پذیر با استئوبلاست ها و کندروسیت ها و ماکروفاژها کاربرد پلیمرهای زیست تخریب پذیر به عنوان یکی از پیشرفت های عمده در تحقیقات مواد درپزشکی مطرح می باشد . مواد زیست تخریب پذیرکاربردهای بی شماری در پزشکی و جراحی دارند واین مواد طوری طراحی گردیده میباشد که در حالت in vivo تخریب شود .
تصور کلی از زیست سازش بر پایه واکنش دربین یک ماده و محیط بیولوژیک است . واکنش بافت ها و سلول ها در خیلی از مورد ها بوسیله پاسخ التهابی مشخص و معلوم می شود .
در مهندسی بافت از ماتریس ها و داربستهای زیست تخریب پذیر پلیمری به تیتر حامل سلول برای مرمت بافت های معیوب استفاده می شود . به طور کلی، ایمپلنت ها نباید منجر جواب غیر عادی در بافت ها و سبب ساز ایجاد مواد سمی یا تأثیرات سرطان زائی در بافت شوند . در پژوهش ها جدید، پلی یورتان های زیست تخریب پذیر زیست سازگاری مطلوبی از خود نشان می دهد .
این پلی یورتان ها هر چند که سبب فعال شدن ماکروفاژها می شود اما تأثیرات سمی و سرطان زائی در بدن ندارد . در تحقیقات in vivo ، فوم پلی یورتان زیست تخریب پذیر، زیست سازش مطلوبی را از خود نشان داده میباشد .
در یک تحقیق جدید، جهت آنالیز زیست سازگاری از فوم پلی استر پلی یورتان زیست تخریب پذیر با سایز سوراخها ۱۰۰ ۴۰۰ m استفاده شده و واکنش کندروسیت های و سلول های استئوبلاست موش [line Mc ۳T ۳ E ۱ ] با فوم پلی یورتان زیست تخریب پذیر ( Degrapol foam) مورد محاسبه قرار گرفته گردیده میباشد پاسخ سلولی که شامل: رشد، عمل سلول ها و پاسخ سلولی استئوبلاست ها و ماکروفاژها به محصول ها تخریب در لحاظ گرفته شد . سلول های استئوبلاست ها و کندرویست ها از موش های صحرایی نر بالغ جدا گردیده بود .
جهت سنتز این کوپلیمر هم اندازه برابر از PHB– دی ال و پلی کاپرولاکتون دی ال در ۱ و۲ دی کلرو اتیلن حل شده وبه چهره آزئوتروپیکالی به وسیله بازگشت حلال ذیل نیتروژن خشک، سنتز شد . این پلی استریورتان، یک بخش آمورف و یک بخش کریستالی داراست و همینطور دی ال با PHB تشکیل حوزه های کریستالی می دهد و دی ال با پلی کاپر .لاکتون تشکیل حوزه های آمورف می دهد .
پس از کشت سلولی، اسکن به وسیله میکروسکوپ الکترونی ( SEM) نشان می دهد که سلول ها در سطح و درون حفره های فوم رویش می کند و سلول هایی که در تراز فوم چشم می شود و به فیس یک سناریو سلولی مسطح و یک‌سری لایه سلول متلاقی، دیده می شود .
نتایج به دست آمده نشانگر این مطلب می‌باشد که استئوبلاست ها و ماکروفاژها بضاعت بیگانه خواری و فاگوسیتوز محصول ها تخریب را دارندو محصول ها تخریب در غلظت کم، تأثیری در رویش و عملکرد استئوبلاست ها نمی‌گذارد . به طور کلی کندروسیت ها و استئوبلاست ها در فوم زیست تخریب پذیر تکثیر یافت و فنوتیب شان را نگاه داشت . این مقاله نشان می دهد که این داربستها برای مراحل ترمیم استخوان موءثر هست .